Szanowni Państwo, polecamy wystawę fotografii Edwarda Hartwiga, czynną od 4 marca do końca miesiąca, na której przedstawiono około 150 prac artysty z różnych okresów jego życia. Jest kilkanaście prac sprzed II wojny światowej, tych najstarszych, jak i prace, które ze względu na swą tematykę można łatwo przypisać do kolejnych okresów epoki Polski Ludowej.

   Edward Hartwig to jeden z najwybitniejszych fotografików XX wieku. Urodzony w Moskwie w  roku 1909 niemal całe swoje życie związał z fotografią, nie tylko kontynuując rodzinną tradycję  zapoczątkowaną przez ojca, Ludwika Hartwiga, właściciela jednego z najbardziej cenionych  moskiewskich atelier fotograficznych, ale również realizując swoje artystyczne pasje związane  z malarstwem, grafiką czy teatrem. Gruntowne wykształcenie w dziedzinie grafiki i fotografii  (m.in. studia w Instytucie Grafiki w Wiedniu w pracowni prof. Rudolfa Kopitza) połączone z pasją  artystyczną i niespotykanymi pokładami wyobraźni sprawiły, że nie tylko był w stanie  wykorzystać wszystkie możliwości, jakie dawała i daje fotografia, ale także sam niejednokrotnie  wyznaczał nowe trendy, przesuwając granice zarówno wyobraźni, jak i technicznych możliwość, dzięki czemu nie dysponując cyfrowymi technikami obróbki obrazu tworzył prace łączące elementy  grafiki, malarstwa i fotografii. Mało kto potrafił tak wspaniale połączyć funkcję dokumentującą fotografii z czystą grą wyobraźni, utrwalenie rzeczywistości z tworzeniem nowych obrazów. Pomagała w tym Hartwigowi dogłębna znajomość nowych technik i trendów w sztuce oraz fascynacja malarstwem.  Dzięki tej właśnie pasji potrafił artysta w sposób niespotykany operować tak ważnym elementem  w fotografii, jakim jest światło. Jego eksperymenty w tej dziedzinie zyskały mu swego czasu  przydomek „mglarza”, który, charakteryzując jego zamiłowanie do szczególnego rodzaju efektów, w żaden sposób nie wyczerpuje artystycznej różnorodności prac artysty. Nie było tematu, którego by Hartwig w nich nie poruszał, były jednak takie, które interesowały go szczególnie. Należą do nich krajobrazy, zwłaszcza te staropolskie, utrwalone w serii „Wierzby”, subtelne i tajemnicze akty, fotografia teatralna. To tylko niektóre przykłady prac, w których prawdziwość fotografii łączył artysta z nieograniczonymi możliwościami jakie daje wyobraźnia.

    Lista osiągnięć artystycznych i wystaw Edwarda Hartwiga jest długa, podobnie jak lista prestiżowych  kolekcji, w których znajdują się jego prace. Dość powiedzieć, że w roku 1975 w Padwie jego fotografie wzięły udział w wystawie prac dziesięciu najwybitniejszych fotografików świata („10 Great Art.  Photographers of FIAP”).

    Obecna wystawa w Zamku Królewskim w Warszawie odbywa się w dziesięć  lat od śmierci artysty i prezentuje prace udostępnione przez córkę Edwarda Hartwiga, Panią Danutę  Saulewicz. Trudno o miejsce bardziej odpowiednie dla tej właśnie wystawy. Dzięki niej Zamek  Królewski, miejsce historyczne i trwały element polskiego krajobrazu, staje się jakby soczewką,  w której skupia się fascynacja artysty tym właśnie krajobrazem i ludźmi, którzy ów krajobraz  zamieszkują.

Na wystawie przedstawiono zmiany i drogę artysty od prawie realizmu, poprzez   grafikę ,aż do impresjonizmu i wręcz abstrakcjonizmu, do którego doszedł w latach 90 – tych ubiegłego wieku. Widać to szczególnie w zdjęcia kolorowych. Liczymy, że zwiedzający wystawę Edwarda Hartwiga będą mogli zadumać się nad fotografią „kliszową” i zastanowić się, czy przy technice cyfrowej, panującej wszechwładnie, tradycyjna fotografia przejdzie na zawsze do lamusa i stanie się towarem antykwarycznym, czy też powróci i znajdzie swoje miejsce, nie tylko wśród pasjonatów fotografii.